Het zijn rare tijden. Sommige mensen vinden het gedwongen thuis zitten heerlijk, anderen vliegen tegen de muren op. Er even uit kunnen voor de boodschappen of om de hond uit te laten klinkt als een ontsnapping. 

Voor wie echt thuis zit en er niet uit kan, zijn andere ontsnappingsmogelijkheden belangrijk. TV-kijken, lezen, zelfs het huishouden doen kan een welkome afleiding zijn van de zorgen om zieke of kwetsbare familieleden, je eigen gezondheid, verminderd inkomen of het volkomen wegvallen van werk. Je even in een andere wereld wanen werkt ontspannend, zodat je de werkelijkheid daarna met hernieuwde energie tegemoet kunt treden.

Schrijven helpt ook. Als iemand die al tegen de honderd volgeschreven dagboeken in de kast heeft staan, kan ik je verzekeren dat het heilzaam kan zijn om je gedachten van je af te schrijven. Dat hoeft niet per se met pen op papier. Het kan ook digitaal, als je dat liever doet. Het hoeft niet per se met woorden. Het kan ook met beelden. Maar voor mij zijn de woorden geschikter. 

Sommige gebeurtenisssen of gevoelens laten zich niet zo goed in een eenvoudig, chronologisch relaas vatten. Die zijn meer geschikt om een verhaal van te schrijven, met sfeer en spanning, die de emoties beter weergeven. En als je al aan een verhaal bezig was, dan is deze thuiszittijd bij uitstek geschikt om eraan verder te pennen (of tikken).

Gewoon schrijven. Schrijven om je hoofd leeg te maken, om je emoties te benoemen en je ervaringen te ordenen. Schrijven als uitlaatklep.

Schrijf jij al?

 

Photo by Kireyonok_Yuliya - www.freepik.com

 

Boodschappen doen vind ik niet leuk, iets waar ik me gisteren weer al te bewust van werd. Meestal doet mijn lief de wekelijkse boodschappen. Met fietstassen en rugzak haalt hij bij de bio-kraam op de markt en de bio-winkel iets verderop het grootste deel van wat we in een week verbruiken. Door omstandigheden ging dat deze week niet, dus deden we tijdens een uitstapje met de auto onze boodschappen bij een supermarkt.

Dat zal ik niet snel meer doen.

Buiten het feit dat ik me snel overspoeld voel door de vele mensen en het geluidsniveau - en dan was het nog niet eens echt druk - schrok ik van de hoeveelheid verpakking. Zoals bij de meeste supermarkten kom je ook hier bij de groente- en fruitafdeling binnen. Anders dan bij de mij bekende bio-winkel is hier niet alles biologisch. Dus moet dat gekenmerkt worden, om het te onderscheiden van het veel grotere aanbod niet-biologisch voedsel, want het is duurder. En dat kenmerken gebeurt voor het overgrote deel met plastic.

Onze afvalzak wordt deze week een stuk voller, door de ingesealde bloemkool, de zakken spinazie en spruitjes, het bakje kerstomaatjes, het netje uien, de zak appels en de met plakband omwikkelde bananen. Al die spullen kopen we normaal los of in zelf meegebrachte, herbruikbare zakjes. Het drong gisteren pas echt tot me door hoeveel afval dat scheelt!

Ja, de pompoenen waren inderdaad gekenmerkt met een bio-logo, dus die waren onverpakt. 

Ik snap best dat plastic niet altijd te vermijden is als je spullen vers wilt houden en niet overal is een winkel met onverpakte muesli en rijst, maar dit ging me echt te ver. Ik doe daar niet meer aan mee. Het is iets omslachtiger, maar het went snel om je eigen zakjes mee te nemen. En je eigen boodschappentassen, of een klapkrat. Mijn lief neemt naar de markt zelfs een eigen doosje mee om de kaas in te verpakken, en een herbruikbaar zakje voor het brood.

Als je toch iedere week zo’n boodschappen-tour doet, kun je dat makkelijk organiseren.

O ja, ik wil ook nog even kwijt dat ik fietsen in de stad toch een stuk relaxter vind dan autorijden. Je vindt altijd een parkeerplek vlak voor de deur en je hoeft geen parkeergeld te betalen. En het is beter voor de wereld.

Tijdens het werken met paarden heb ik geleerd dat pauzes minstens zo belangrijk zijn als oefeningen. Wil je je paard iets nieuws leren, las dan een pauze in na een gewenst resultaat, ook al was dat resultaat maar klein. De pauze zorgt ervoor dat de nieuwe informatie door de hersenen verwerkt wordt en beter blijft hangen. Je kunt trouwens dat verwerkingsproces aan je paard aflezen, als je er oog voor hebt. Dan zie je ook wanneer het paard klaar is om verder te werken of de oefening te herhalen. Soms is het zelfs beter om helemaal te stoppen en pas de volgende dag verder te gaan.

Pauzes zijn niet alleen heilzaam voor paarden, maar ook voor mensen. Dat dringt tot steeds meer mensen door. Als je regelmatig pauzeert, ben je productiever dan wanneer je urenlang achter elkaar doorgaat. Hoewel je baas misschien liever niet ziet dat je elk uur vijf minuten pauze neemt, opstaat en rondloopt, even naar buiten gaat voor wat frisse lucht of een paar yoga-oefeningen doet. Bij veel mensen zit de werkhouding ‘druk-druk-druk’ er nog diep in. Je lijkt dan misschien productiever, maar het tegendeel is waar.

Pauzes leiden tot doorbraken. Zit je vast in een creatief proces? Pauze. Gaan je gedachten in rondjes en kom je er niet uit? Pauze. Ben je moe? Pauze. Tijdens de onderbreking van werk/denkproces/routine-activiteit geef je je hersenen de ruimte om informatie te verwerken en zich te herstellen. Iedereen kent wel het verschijnsel dat je je plotseling iets herinnert of ineens de oplossing ziet op het moment dat je met iets totaal anders bezig bent. Het lijkt heel paradoxaal, maar het werkt.

Hoe pas je pauzes het beste toe? Hoe vaak en hoe lang? Dat is heel persoonlijk. Het hangt van veel factoren af, maar ook van je mogelijkheden. Soms kan het al voldoende zijn om tijdens je werk een glaasje water te halen of naar het toilet te gaan. Even aan iets anders denken, je blik op iets anders richten. Soms heb je meer of langere afleiding nodig. Een wandelingetje, eten, een dutje, sporten of een nacht slapen.

Tijdens mijn werk pas ik graag pauzes toe. Ben ik aan een schilderij bezig, dan zie ik dat na een pauze met frisse blik en weet meteen hoe ik verder moet. Waarop ik met hernieuwd enthousiasme aan de slag ga.